موضوع محوری این برنامه "نقش مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) و حامیان آنان در هویت پردازی جنبش آزادیخواهی مردم ایران بود. این برنامه با شعر خوانی آقای مجید نفیسی شاعر آزاده و مردمی آغاز شد و با سخنرانی خانم ها دکتر نیره توحیدی و سوفیا صدیق پور و آقای دکتر آزاد مرادیان ادامه یافت. خانم ثریا فلاح از دیگر حامیان مادران پارک لاله ضمن گرداندن برنامه، پیام همبستگی عفو بین الملل /
برای دیدن تصاویر بیشتر و خواندن شرح مفصل این برنامه به آدرس فیس بوک حامیان مادران پارک لاله در لس آنجلس / وَلی، مراجعه فرمائید
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.384685114923209.86502.129603687098021&type=3
===================================================================
http://archive.kpfk.org/mp3/kpfk_120321_143030rintifada.MP3
مصاحبه رادیو انتفاده
با خانم ثریا فلاح فعال حقوق بشرو زنان، واز حامیان مادران پارک لاله/ لس آنجلس-ولی
درمورد مادران پارک لاله ( مادران عزادار ایران) و حامیان آنان در خارج از کشور
از سری برنامه های ماه مارچ، ماه زنان
چهارشنبه 21 مارچ، ساعت 2:30 بعدازظهر
KPFK, 90.7 FM
RADIO INTIFADAIntifada=shaking off - oppression/silenceVoices from Kolkata to CasablancaVoices of Struggle, Voices for ChangeMonth Of International Women’s ProgramIran's Mourning MothersWith Soraya FalahWednesday, March 21, 2012, 2:30-3:00pmKPFK/Pacifica Radio 90.7 fm, Los AngelesThe Mourning Mothers of LALEHA report on an Iranian women's movement called the Mourning Mothers these Mothers whose sons or daughters were killed or jailed by the Iranian regime during and after the protests against the disputed Presidential elections of 2009 have formed a group that has been gathering in Parks around the world as well as Iran demanding justice and a stop to the continued violence, arrests, death and disappearances of their children. The Iranian regime continues to brutally attack the protesters and imprison them.Guest: Soraya Falah Women's and Human Rights activist
Produced and Hosted by Nyma Ardalanof theSWANA Collective, KPFK/Pacifica(South and West Asia and North Africa)
"Laleh Park Mothers"/ Iran:
Supporters of "Laleh Park Mothers"/ Valley- LA:
http://www.parklaleh.blogspot.com
http://www.facebook.com/LalehMothersValley
Supporters of "Laleh Park Mothers"/ Valley- LA:
http://www.parklaleh.blogspot.com
http://www.facebook.com/LalehMothersValley
"Laleh Park Mothers"/ Iran:
Support Mothers of Laleh Park
about The Mothers of Laleh Park: MLP are the mothers whose children lost their lives for taking part in the millions-large and peaceful protest marches held to simply protest the results of June 2009 Presidential Election. Their protest was responded by opening fire and shooting directly onto millions of protestors as a result of which dozens of people were killed.
The Mothers of Laleh Park are the mothers of all the political prisoners and all those who have been jailed for their beliefs and their civil activities; they are the mothers of all unknown prisoners who were killed, tortured, raped, or received harsh and long term prison sentences in show trials. The Mothers of Laleh Park are the mothers of those who lost their lives in the past 31 years; these mothers will never abandon the fight to seek justice for their perished children. The Mothers demand those responsible for ordering and carrying out the individual and mass executions, ethnic and religious massacres, imprisonments, tortures, rapes, assassinations, raiding and ransacking the homes, pillaging the dormitories, etc. since the 1980s to be brought to justice.
The Mothers of Laleh Park are the mothers of all the youth of the land who have been arrested by security forces, have gone missing, and of whom there are no traces to this day.
The Mothers of Laleh Park are the mothers of all those wounded and injured in the events of the past year and, as a result, are struggling with an excruciating life marked by disability.
The Mothers of Laleh Park consider execution (death penalty) a form of organized murder, and are against any type of homicide in any form and shape, and under any pretext including stoning and Qessas (an eye for an eye). The Mothers demand abolition of death penalty.
The Mothers of Laleh Park, who themselves have been and continue to be victims of violence and discrimination against women, support all non-violent and equalitarian activities. The Mothers hail all the dignified women and men [who value freedom].
MOTHERS OF LALEH PARK (MOURNING MOTHERS OF IRAN*) DEMAND AN IMIDIATE INVESTIGATION OF THE TERIBBLE CONDITIONS INSIDE THE PRISONS IN IRAN
No freedom loving human being can stay silent when hearing the horrible news that leak from Iran’s prisons time to time. These news tell the story of a massive human catastrophe that is happening every day in small and large, well known and unknown prisons of the country.
According to prisoners, mock execution, rape, pulling of nails, pushing prisoners heads into toilet bawl, getting attacked by vicious dogs, witnessing the torture of their close relatives, being forced to take mind altering drugs until they are reduced to a plant life state, long interrogations while being naked. sexual humiliation, wiping, sleep depravation, being locked in small cage, long solitary confinement, being threatened and lied to have been common tortures in the prisons of The Islamic republic all along. But torturing the prisoners in order to get false confessions is only part of the crimes and what goes on to political and non-political prisoners, old and young, men and women on a daily basis, is horrible and inhumane.
Some of the letters from the prisoners that have been leaked to the outside, depict the catastrophe that is going on inside the prisons. By writing these letters, the prisoners risk their lives, hoping that some from the outside might hear about them and come to their rescue.
The second terrifying letter from the imprisoned journalist, Mehdi Mahmoudian**, comes out when he is still under tortures for leaking his first letter revealing the crimes committed in Kahrizak prison. Because of the second letter, he was sent to solitary confinement and was hospitalized after going on a dry hunger strike. Kahrizak is the notorious prison that some of those arrested during the demonstrations of the summer of 2009 lost their lives in it shortly after being arrested. Although the regime tried to repair the damage by closing it down temporarily and putting on trial some of the low ranking prison officials in closed courts, bigger crimes are still happening inside the prisons and the prisoners are dying slowly.
In his second letter from the prison of Rajaie Shahr, Mehdi Mahmoudian reveals the terrible situations and talks about the savage tortures that are going on. The widespread activity of the drug gangs, the easy availability of drugs and widespread addiction, in addition to rape and common human trades for sex in exchange for drugs, have caused the epidemic of Aids and Hepatitis.
Former student, Seid Zia Nabavi who is spending a ten year sentence in Karoon prison in Ahvaz, tells the story of the terrible conditions in that prison. The number of the prisoners are three times over the capacity and one third of the prisoners sleep on naked floor and one third have to sleep in a small yard and take cover inside the bathrooms during the rain. It is sad to know that after each strong rain, the swage pipes over flow into the yard and the prisoners have no alternative but to bear the horrible smell, eat, sleep and “live” with the cockroaches and rats amongst them. When other prisoners are let out, there are three prisoners walking and smoking on each one square meter space. “The top of the out side yard is meshed up and that limits he air flow and adds to the heat of Ahvaz‘ extreme summer. This not only deprives the prisoners from enjoyment of looking at the open sky, but turn them into caged animals.”
Another revealing letter written by nine female political prisoners, who recently were transferred for a while to Gharchak Prison in the outskirts of far away Varamin, tell us about horrible things going on in that prison. Although they have all been transferred to other prisons since, it is painful to know that there still are other women and young girls suffering in that prison.
There are prisoners several times over the capacity kept in this former chicken farm. Not only they suffer from the lack of any sanitation and air ventilators, hunger and unsecured conditions, they get punished with batons and by pulling their nails.
Parts of the letter reads:
Gharachak Prison in Varamin has seven cells, each with the capacity for several tens, but with more than 200 prisoners in it. The lack of any ventilation system and the strong smell and gas coming from the sewage has caused respiratory problems for a lot of the prisoners. There are two washing facilities and two bathrooms for the more than 200 prisoners. Because of these limitations, a lot of prisoners use the space between the bunkers as their washing space. Because there are no other sources of water available, the prisoners have to use the faucets in the bathrooms to wash their clothes and dishes. Three daily meals are supposed to be served at the prison’s canteen, but due to food shortages, a lot of prisoners did not receive some meals last week. Each meal is usually consists of two stale pieces of bread and one potato or a small portion of noodles. One can see the results of malnutrition, specially because a lot of the prisoners kept here are under 18 years of age. Because of food shortages, there are constant fights and the canteen is called by the prisoners “the beating chamber”.
What we hear time to time from the prisons in Shiraz are also worrisome. For example, the reports about the suspicious death of political activist Reza Mouhammadi. The cause of death to his family, which was not receiving any news about him for a long time, was told to be “falling down on the bathroom floor”. Not only his family was denied the body despite their several appeals, but they were intimidated and his brother was also arrested by Shiraz intelligent in order to stop them from spreading the news about his death.
We hear from Sanandaj prison in Kurdestan, where the Information Ministry and the Pasdaran interrogators methods of humiliation and applying pressure are making the prisoners lives unbearable. The prison guards attack the political prisoners cells, beat them up and destroy or take away their meager belongings.
The news from Vakil Abad prison in Mashhad tells not only of large scale mass executions, but of overall inhumane conditions. Seyed Hashem Khastar who was the teacher’s representative in the Council of the Educators and is being held there, in a letter addressed to the country’s judiciary head, reveals some details about this prison. He writes that the prisoners whom are numbered four times over the prison’s capacity, are denied the basic necessities and compares the prison to “Hitler’s death camps“.
Over all, over population, no regard to divide prisoners based on their alleged crimes, lack of prison security, desperate lack of any sanitation and access to health facilities, lack or illegal denial of availability of mass media such as newspapers and radio and the right to have access to telephone and visitation, indicate not only disregard for the prison regulation laws, but disregard for basic human rights in prisons, which is itself part of the larger problem of human right violations in the country.
How can we be silent while we are witnessing that our best children are suffering under such conditions. Facing these conditions, the task is now much grater than demanding political prisoners freedom. What goes on in the prisons of The Islamic Republic is against human dignity and it is the duty of every justice loving person to stand up against it.
The Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers) and their supporters, in addition to stressing their just demands for unconditional release of all political prisoners, are asking that until these demand are met, the security and wellbeing of them be guaranteed, all theirs and non political prisoners rights be respected according to prison laws and those prisons that do not meet the international standards be closed. In our struggle and hand in hand with all the families of the political prisoners, we ask freedom lovers of the world and the international human rights organizations to support our demands and oblige The Islamic Republic of Iran to uphold its agreements to international laws regarding it citizens.
We demand the immediate closure of all illegal and unregulated prisons, providing health facilities (with special consideration for women and their children), separation of prisoners based on their crimes and finally, to respect basic prisoners rights, whether political or non political.
Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran)
Supporters of Mothers of Lalel Park/ in Hamburg, Frankfurt, Dortmund, Vienna, Italy, Geneva, Oslo, Los Angeles-Valley, Koln
Copy to:
High Commission of Human Rights
EU Human rights Commission
Amnesty International
http://www.madaraneparklale.org/2011/05/mothers-of-laleh-park-mourning-mothers.html
The Mothers of Laleh Park and Their International Supporters, in objection to the unjust sentences for human rights and political activists announce:
The authorities of the Islamic Regime of Iran have started a new wave of arrests and unjustified sentences for political and civil rights activists in a reaction to the public’s lack of participation in the recent elections.
In the past few days, we have witnessed the announcement of an undue sentence for the human rights lawyer, Abdolfattah Soltani. Judge Abbasi has issued this sentence for the “crimes” of founding the Organization of Human Rights Lawyers, supporting political prisoners, the alleged crime of “threat to the national security”, the “crime” of being the recipient of the 2009 Human Rights Award from governor of the city of Nurnberg. Soltani’s sentence for all this is 18 years of detainment in the exile city of Borazjan, and 20 years of being banned from practicing law. Since July 2011, he has been detained and spending time in the Evin prison, and like other political prisoners, has been deprived of the most basic rights of prisoners.
In the past few days, we have witnessed the announcement of an undue sentence for the human rights lawyer, Abdolfattah Soltani. Judge Abbasi has issued this sentence for the “crimes” of founding the Organization of Human Rights Lawyers, supporting political prisoners, the alleged crime of “threat to the national security”, the “crime” of being the recipient of the 2009 Human Rights Award from governor of the city of Nurnberg. Soltani’s sentence for all this is 18 years of detainment in the exile city of Borazjan, and 20 years of being banned from practicing law. Since July 2011, he has been detained and spending time in the Evin prison, and like other political prisoners, has been deprived of the most basic rights of prisoners.
He has, many times, been under pressure to speak against the Organization of Human Rights Lawyers and Mrs. Shirin Ebadi, but has constantly refused to do so and has remained truthful and committed to his clients. His wife, Masoome Dehghan, has also been abused and summoned to the court numerous times. Such harassments have taken place against many other lawyers in Iran as well.
Likewise, the sentence for Narges Mohammadi, the Chair of the Organization for Human Rights Lawyers has been revised and confirmed as 6 years of prison. She had suffered from illnesses during her time in detainment and after being released, had spent a substantial amount of time recovering.
Parallel to these events, demonstrations have been started by the mothers, wives, and sisters of Arab political prisoners in the city of Shoosh, on the morning of Tuesday, March 6th. These families are protesting the illegal detainment, the lack of a clear reason for the detainment, the lack of access to a lawyer, and the torture of their prisoners. These families have been confronted with violent assaults by the police, and to prevent violence against them, this time the families have taken the pictures of their prisoners in their hands, and a Koran on their heads.
Today, we are in a situation where living a normal human life in Iran, especially for those who fight for freedom, is becoming more difficult every day. On the other hand, criminals are promoted to higher posts every day and there is no fair and just court to answer the pleas of the people.
While Abdolfattah Soltani, a human rights lawyer, is sentenced to 18 years of prison in the city of Borazjan and we witness more inhumane sentences every day, Judge Mortazavi, whose numerous crimes are known to everyone, is transferred from his position as a judge to the head of the Drug Prevention Committee after one of his crimes regarding the underground prison of Kahrizak became known to the public. Currently, he is also the head of the Social Welfare Organization.
We, the Mothers of Laleh Park and supporters, demand the freedom of these courageous men and women of Iran, support the demands of their families, demand trials and punishments for the causing agents of the crimes committed by the Islamic Regime, the unconditional freedom of all political and ideological prisoners, and the abolition of the death punishment. We denounce the evident violation of human rights, and the issuance of unjust sentences.
We ask that all free and conscious people of Iran, all human rights organizations, and especially the human rights committee of the UN, Amnesty International, and Mr. Ahmad Shahid, to seriously protest, more than ever, these unjust punishments.
The Mothers of Laleh Park, Iran
The International solidarity with the Mothers of Laleh Park
March 7, 2012------------------------------------
http://www.madaraneparklale.org/2012/03/mothers-of-laleh-park-and-their.html#more
Report of The International solidarity with The Mothers of Laleh Park in Iran to the Geneva conference session to study human rights conditions in Iran
The Islamic Republic of Iran, one of the biggest human rights abusers in regard of the conditions of political and civic activists in prison
The International Solidarity with The Mothers of Laleh Park is grateful for the brief opportunity to take part in this session to express the demands of The Mothers of Laleh Park and in addition, talk about one of the major points of human rights abuse in Iran, which is the condition of Political and civil rights activists in the prisons of The Islamic Republic of Iran . Investigation of these conditions is one of our main demands.
The Mothers of Laleh Park of Iran and their supporters abroad, were formed in the curse of weekly gatherings at Laleh Park, as "Mourning Mothers of Iran" after the killings of the street protesters during June 2009 Green movement uprising. With their supporters abroad and dedicated to defending human rights, they demand not only justice for all the killings and crimes committed by The Islamic Republic over the years, they demand the release of all political-conscience prisoners and an end to the death penalty. Unfortunately at this moment, some of the justice seeking and freedom loving mothers are facing intimidation only for following up on the conditions of their imprisoned children or their support and solidarity with the mourning mothers. Parvin Mokhtareh(1) and Jila Karam Zadeh Makvandi(2) are amongst such women who are imprisoned or have been sentences to long prison terms.
The International Solidarity with The Mothers of Laleh Park is grateful for the brief opportunity to take part in this session to express the demands of The Mothers of Laleh Park and in addition, talk about one of the major points of human rights abuse in Iran, which is the condition of Political and civil rights activists in the prisons of The Islamic Republic of Iran . Investigation of these conditions is one of our main demands.
The Mothers of Laleh Park of Iran and their supporters abroad, were formed in the curse of weekly gatherings at Laleh Park, as "Mourning Mothers of Iran" after the killings of the street protesters during June 2009 Green movement uprising. With their supporters abroad and dedicated to defending human rights, they demand not only justice for all the killings and crimes committed by The Islamic Republic over the years, they demand the release of all political-conscience prisoners and an end to the death penalty. Unfortunately at this moment, some of the justice seeking and freedom loving mothers are facing intimidation only for following up on the conditions of their imprisoned children or their support and solidarity with the mourning mothers. Parvin Mokhtareh(1) and Jila Karam Zadeh Makvandi(2) are amongst such women who are imprisoned or have been sentences to long prison terms.
United Nation's Human Rights Committee reported about grave human rights abuses in Iran at the end of its session on November 2011 and Mr. Ahmad Shaheed has expressed that "human rights abuses in Iran are an indication of the deteriorating situation". Despite all these, The Islamic republic has declared all international human rights agreements worthless and the signing of the International Human Rights Charter by the head of the Iran's judiciary a mistake.
Despite increasing pressures against human rights activists in collecting evidence, according to Reports by The appointed Human Right rapporteurs to Iran in Annual statistics of human rights abuses in Iran for 2011, 1020 cases of prisoner's torture, 263 cases of denying prisoners needed medical attention, 93 cases of unlawful transfer of prisoners to solitary cells, 927 cases of unlawful denials and preventions,189 cases of hunger strike attempts by prisoners, 260 cases of forced transfer or exile of prisoners, 2 cases of prisoner's suicide, 235180 cases of pressure and threat against prisoners, 83 cases of killing prisoners, 139 cases of holding prisoners without sentence, 5 cases of prisoner's death due to illness, 160 cases of prisoner's whipping and cutting off body part as ghesas punishment, 66 cases of lack of access to lawyer, 53 cases of falsely manufactured legal cases, 1050 cases of holding prisoners in unsatisfactory conditions and 162 cases of miscellaneous incidents have been reported(3).
Although a big number of political-conscience prisoners are lawyers, students, human rights activists and labor and trade organizers, the number of journalists are significantly high. The Committee to protect Journalists in its 2011 annual report, has named The Islamic Republic of Iran "the biggest prison of journalists in the world". According to this report, mass incarceration of journalists by The Islamic Republic of Iran is a way to silence the voice of the dissidents and to prevent coverage of critical news. As of December 2011, The Islamic Republic of Iran has been holding 42 journalists in unsanitary and over crowded cells of prisons such as Rajai Shahr and Evin. About half of these prisoners are held part of their imprisonment in solitary confinement, in order to get confessions out of them(4).
Recent attacks and confrontations of the security forces with Arab minorities in the areas of Ahvaz, Sush and Hamidiyeh, have resulted in several being victims and getting arrested, whom their families have no news about them.
Also as yesterday, March 4th we read in news, Abdolfattah Soltani, the prominent Iranian human rights lawyer was sentenced to 18 years in prison, (exile to Borazjan in Iran) plus a twenty-year ban from practicing law! He was cofounder of Defenders of Human Rights Center,” and the winner of, the “Nürnberg International Human Rights Award”, and unlawfully was accused of “propaganda against the regime
Although according to the testimonies and writings of thousands of prisoners, torture has a long and painful history in Iran(5), in a recent report by The Amnesty International on February 2011, titled "Increased Pressure Against Political-Conscience Prisoners In Iran", some of the common forms of torture in the prisons of The Islamic Republic of Iran mentioned are as follows: sever beating, electric shock, holding in tight cages, hanging from feet, sexual rape or threatening women and men to sexual rape with objects such as batons, threatening to kill or creating an experience of being killed with mock executions, arresting or threatening to arrest and torture family members of the political prisoners, light, sleep, water and food deprivation and more.
Applying torture for making political-conscience prisoners to confess to false accusations has been indicated in other writings and testimonies of prisoners including forcing the prisoners to eat the confession files until they respond the way the interrogators asking them to(6). Also, pulling nails, burning with cigarettes, forcing prisoners to take mind altering drugs, long interrogations while the prisoners are naked and being humiliated and forcing prisoners heads into toilet bawls are only samples of inhumane actions that have been witnessed numerous times over the years in the prisons of The Islamic Republic of Iran.
There are too many different examples of every day intimidations against political-conscience prisoners, but maybe only one can demonstrate this pain best. Nasrin Sotudeh is a lawyer who is in prison. Her 12 year old daughter is prevented from visiting her with her 4 year old son, because she is told that her Islamic veil is not proper, which is by the way, her school uniform(7).
Ahmad Bob, a Kurdish political activist, whom was prisoned and tortured for 4 months and 20 days at Marivan and Sanandaj prisons and was kept in solitary confinement for another 5 months, mentions deadly floggings to the sole of his feet, false executions, breaking his ribs, long sleep deprivations and threat of rape. When his solitary confinement was over, he had lost 33 kilos and after a year, torture marks are still visible on his body(8).
According to a report by Human Rights Activists News Agency, also, within the last couple of weeks, several of the political prisoners in Urmiya, have been pressures and put in solitary cells in order to agree to dictated accusations and to appear in staged televised confessions(9).
However, torture in the prisons of The Islamic Republic of Iran is only part of the crime and what the prisoners, political or non political, have to endure every day is a much bigger sad and inhumane story.
Overall, over crowded prisons, not separating prisoner types, lack of security, lack of access to medical services, preventing prisoners from hiring skilled lawyers, sever lack of basic sanitary facilities, such as bathrooms and toilets, widespread activity of drug gangs and increasing drug addiction amongst prisoner population, rape and sexual harassment and selling and buying prisoners for sex, spread of aids and hepatitis, lack of rights to make telephone call, visitation and lack of or illegal prevention of contact with outside are not only indications of disregard for prison administrating guidelines, but a total lack of regard for basic human rights values.
Reports by some prisoners that have leaked outside, reveal the depth of the misery that is common in the prisons. Letters by Mehdi Mahmoudian from Rajai Shahr prison, Seid Zia Nabavi from Karoon prison and 9 female political-conscience prisoners transferred to Gharchak Prison in Varamin, reveal only a small window to the miserable conditions of the prisons.
Ali Kantoori, a political-civic activist, was in Ghezel Hesar prison and reports that 10-15 prisoners were kept in a 6 square meter cell. They did not even had a chance to take a 3 minute bath, twice a week and all prisoners suffered from head lice. Roya Araghi also reports about her imprisonment at Evin Prison that there were 4 of them in a small cell and they did not have enough space even to stretch their legs. The awful smell of a latrine in the middle of their room which had no window or a ventilation, was disgusting and a humiliating experience(10).
Lack of access to medical services has claimed many victims. Mrs. Fatemeh Alvandi, mother of Mehdi Mahmoudian, a human rights activist who has reported about torture and rape at Kahrizak prison, In a letter to the head of prison system, has complains that despite a request by the prison's physician, her son is denied needed medical attention. Due to tortures and sever beatings, her son has lost part of his lung and is in serious danger(11). It must be mentioned that because of her inquiries about the condition of her son, this mother has been subject of intimidation and several interrogations.
According to the head of the prison system in March 2011, only within the last 18 months, 55,000 has been added to the prison population without any new accommodations being build. On June 2011, Younes Mousavi, a member of the Judiciary Committee of the parliament, confessed that prisons are so over crowded that the prisoners sleep on the stair ways and prison budgets are so law that it does not even cover food, clothing and blankets needed for the prisoners.
Lack of attention to their basic needs has numerous times forced the prisoners to go on hunger strike, as a last resort against the judiciary and security system. Unfortunately, this has seldom resulted in any attention to their basic needs. One of these prisoners is Mohammad Sadigh Kaboodvand, a Kurdish human rights activist, whom has been in prison for the past 4 years. Even with a history of 3 partial brain and heart strokes, he had no other choice than going on a hunger strike on February 19, 2012, for his basic human right of being able to have visitation with his young son, who was suffering from cancer himself.
Also Dr. Mehdi Khazali, political prisoner, who is sentenced to 14 years imprisonment, 10 years exile, and 90 lashes, today is on the 57th day of his hunger strike in Evin.
These injustices are going on at a time when despite widespread international protests, the threat of execution is hanging over so many dissidents, political and civic activists and many other non political prisoners. Some of these prisoners are Saeid Malekpour, Zaniar and Loghman Moradi, Keshish Nadarkhani, Abdolreza Ghanbari, Mohammadreza Pourshajari, Vahid Asghari, Shahrooz VaziriAhmadreza Hashempour, Mehdi Alizadeh and Amirmirza Hekmati.
The International Solidarity with The Mothers of Laleh Park, while stressing on their basic demands of seeking justice, abolishment of the death penalty and unconditional release of all political-conscience prisoners, demand that until these goals are reached, the security of all prisoners, including non political prisoners be protected and their rights, according to the rules in place be respected.
In closing, on the eve of The International Women's day, The Mothers of Laleh Park and supporters like to keep in mind all political-conscience women prisoners, who are suffering behind bars, because of their struggle for humanity and justice and demand their immediate and unconditional release.
International Solidarity with the”Mothers of Laleh Park in Iran”
March 5th,2012
‘Mourning Mothers Iran’ Stand with Activist Mothers Worldwide
Elahe Amani with Lys Anzia – WNN Features
Weeping woman statue. Image: Luc De Leeuw 2009
“I urge all women around the world to show their solidarity with the Committee of Iranian Mothers in Mourning by assembling in parks, in their respective countries, every Saturday between the hours of 7 to 8 p.m., wearing black,” said Nobel Peace Prize Laureate, Shirin Ebadi, in a plea made to women and activists worldwide at a July 25 Iran pro-democracy rally in Amsterdam. Like the infamous “Women in Black,” and the ‘Madres de Plaza de Mayo,’ the Committee of Iranian Mothers use methods of ethics in non-violence to bring attention to the atrocity of their dead children.
Beginning in Jerusalem, in 1988, a group of almost 40 Israeli-Jewish women of conscience formed ‘The Women in Black.’ To make their point, they wore black clothing and stood silent in public protests. They protested against Israeli expansion into the West Bank and Gaza on the heels of the beginning of the 1987 Palestinian intifada. Soon Arab women from the northern region of Israel also joined the Women in Black. The message was a clear call for “Peace!” Opposing war, injustice, and militarism, Women in Black groups and their affiliates can be found in Iran, Australia, the UK, Serbia, Japan, South Africa, Italy, Spain, the Netherlands, Belgium, Canada, US, India, Nepal, Uruguay, Argentina and the Philippines, to name a few.
Outside of Jerusalem, 1988 was also a very dark period for Iranian history. In a few summer months, an enormity of crimes against humanity occurred as an overwhelming number of Iranian political prisoners were massacred. This left thousands of Iranian mothers devastated.
According to reports from Amnesty International, 4,500-10,000 Iranian political prisoners were declared killed or missing inside the country that year, over a period that lasted barely two months. After finding out about the death of their loved ones, the families of the victims were not allowed to receive the bodies of their dead. They were also not allowed to hold any funerals. Instead, the held bodies were dumped together in places like Khavaran or what the regime referred to as La’nat-Abad, ‘The Damned Place,’ a cemetery used for burying non-Muslims.
Mass burials at Khavaran were later accidentally discovered by an Armenian priest who had become curious as to why stray dogs kept digging for bones at, what was later determined the location of the mass graves. French-Iranian woman filmmaker, Mehrnoushe Solouki, was held in Evin Prison for nine months as she, too, stumbled on the discovery in 2007.
“The deliberate and systematic manner in which these extrajudicial executions took place may constitute a crime against humanity under international law,” said Human Rights Watch, in 2005. Perhaps of all the crimes against humanity in the last 30 years, the 1988 Iranian mass executions continue to be the most revealing indication of the regime’s contempt and fear of political dissidents.
“In the recent events, the government in Iran has been fabricating reports depicting an incorrect image of what has been going on in the country,” said Ebadi at the July 25, 2009 rally. “They do not want the people to know the truth.”
We may think this kind of protest is new in Iran, but Iranian mothers have always spoken out against violence, disappearance and the torture of their sons and daughters. Prior to the 1979 revolution, only two mothers’ organizations existed in the country. Both were affiliated with underground groups involved in struggles for democracy. They worked in opposition to the monarchy of the Shah’s regime, who’s policies had turned, at the end, to the jailing and torture of intellectuals, feminists, students, and labour union advocates.
“I need to tell my story. No one can stop me. No one!” said Parvin Fahimi, an active member of Mothers for Peace and the mother of slain 19 year old Iranian protester, Sohrab Arabi, said recently in July. “My son had been killed, but they refused to tell me,” she continued.
Madres de Plaza de Mayo - Buenos Aires, Argentina, 2008.
“Please hear my painful story as a resident of Tehran. I lost my son on Monday 25 of Khordad (15 June) during a peaceful rally that was taking place to protest the election results. With the crowds estimated at a minimum of 3 million, many people were lost and I too lost my son. The mobiles were cut off and I couldn’t reach him – I searched everywhere for him and went back home and found he was not there either so I went back to Azadi Square to keep searching for him. The atmosphere was terrible, so much tear gas everywhere, it felt more like a battle ground and I have been sick ever since with chest problems. I couldn’t find my child and I returned home and together with the sons of my relatives. As we searched every hospital and police station we didn’t get a response. My son did not have his ID card with him; he just had a bit of money on him to go and buy test papers at Enghelab Sqaure to prepare for the university entrance exams coming up…The exact circumstance surrounding the death of Sohrab Arabi continues to be unexplained. According to the International Campaign for Human Rights Iran, when the family received Arabi’s body, his death appeared to be from the result of a gunshot wound to the chest, but no one knows when or where this injury occurred. An official, but inconclusive, report was made by the Coroner on June 19.
That night I still did not hear of my son. The next morning when I called 110 (the emergency police call number) they told me to refer to my local police station. I went to the local police station and filed a missing persons report and they started the search process. No one had the guts to tell me than that maybe my son was killed; some people said he was probably arrested and some said he may be injured. I found out that 7 people were killed that day (at the protests) of those, 5 had been identified and 2 had not. The 2 that had not been identified were apparently older. The sons of my family members went to see the 5 that were identified and they confirmed that none of them was Sohrab. I was relieved to hear that and thought that my son was therefore arrested. I knew that he wasn’t injured because I searched every single hospital. I am aware that some hospitals would not give me a clear answer, but others did.
So I headed out for the Revolutionary Court (Evin Prison) to follow up on his arrest. They told me to return home and I told them I couldn’t – I am a Mother – I couldn’t even eat. To this date I have a hard time eating. My throat just closes up. I have kept myself going through liquids only in the past few weeks. I can’t tell you how much time I spent at the Revolutionary Court… if I were to write the story it’d make a very thick book. . .
How can a 19 year old that has yet to sit at the University entrance exams, and has yet to fulfill any one of his dreams, be killed? By whom; and on whose orders; and for what? I ask the City Council, what did my son ask of you? What did he ever ask of the government? What did he ask of his country? …We wanted nothing but peace, tranquility and a freedom of thought – that’s what’s important to us, is that my son thought about whom he voted for and where his vote goes. He didn’t ask for anything else. Just because he was a supporter of Mr. Mousavi, he must be killed? For what crime? On the basis of what guilt? My son was in the prime of his youth, a 19 year old, who never fulfilled his dreams. As a mother, I ask God day and night to put an end to this injustice.”
- Parvin Fahimi, mother of slain protester, Sohrab Arabi
(Partial testimony given during a Tehran City Council
meeting July 23, 2009)
The lives of the mothers of missing global activists, who are often called, ‘mothers of the disappeared,’ are often filled with moments of endurance and courage, in spite of the grief they carry. From the mothers of slain reporters working in Iraqi Kurdistan or the Ukraine; to the mothers of missing activist children in Iran or Argentina; the mothers of those who have who have ‘gone missing’ have the same experience over and over again. Mothers worldwide have the same fear, grief, anger and frustration about their dead and missing children.
“I begged the gunmen to kill me instead, and they pushed me away and told me that they wanted her not me,” said Kurdish mother of slain Iraqi journalist, Sara Abdul-Wahab, during a May 2008 Associated Press interview. In spite of her mother’s attempt to save her life, Sarwa was fatally shot twice in the head by kidnappers. Tragically, her mother felt she could do nothing to save her daughter. Sarwa was the only breadwinner for a widowed mother, a sister and brother. She was a strong defender of human rights, a Kurdish lawyer and activist in Iraq, who continued to work in spite of numerous threats against her life.
When Ukrainian Prosecutor, General Mykhaylo Potebenko, issued a statement saying that DNA tests were delayed due to the illness of Lesya Gongadze, the mother of the missing and presumed dead human rights reporter Georgy Gongadze, Leyla grew suspicious. “This is a complete lie and deception,” she told Ukrainska Pravda, the Web newspaper that her son founded. “I wasn’t that sick, not so much as to be unable to give my blood for analysis. I was even insisting on it because I wanted to know the truth,” she added.
For nine year Gongadze case has been rife with confusing facts and government shuffle. Georgy Gogandze’s mother, Lesya Gongadze has been struggling to expose the facts from the moment her son went missing. Faced with the dilemma of not trusting the validity of DNA tests made by the Ukrainian authorities for an unidentifiable body that was found in 2000, Lesya continues to ask questions and demand clarity on the true circumstances surrounding the murder of her son. To date, she has not been satisfied with the answers given her.
source:http://womennewsnetwork.net/2009/10/08/mourning-mothers-iran-stand-with-activist-mothers-worldwide/
-------------------
Mourning Mothers
From Wikipedia, the free encyclopedia
The Mourning Mothers have called for the revocation of death sentences for political prisoners, the release of prisoners of conscience, and trials of "those who were responsible for and who ordered their children's murders." [3]
On January 9, 2010, more than thirty Mourning Mothers were arrested by security agents at Laleh Park. According to eyewitnesses, the mothers were attacked by over 100 police and plainclothes agents, who violently forced the mothers into police vans.[2] These arrests were widely condemned by human rights organizations.[3] The mothers were released from prison on January 14, 2009.[4]
Iranian Nobel Laureate Shirin Ebadi urged women around the world to show solidarity with the Mourning Mothers by wearing black and meeting in neighborhood parks on Saturdays from 7 to 8 pm.[5]
http://en.wikipedia.org/wiki/Mourning_Mothers
--------------------------
11 January 2010
Iran's 'Mourning Mothers' must be released
Amnesty International has urged the Iranian authorities to release a group of women who were beaten and arrested during a peaceful vigil in Tehran at the weekend.
The 33 women, members of a group known as the 'Mourning Mothers', were seized during their weekly meeting in Laleh Park, Tehran on Saturday, according to media reports. Several of the women were beaten and 10 were taken to hospital.
The 'Mourning Mothers' are women whose children have been killed, disappeared or detained in post-election violence in Iran since last June, and their supporters. All 33 women are now being held in Vozara Detention Centre, Tehran.
"Women who are grieving for children killed by security personnel should be able to count on support from the state to uncover the truth about what happened and to ensure redress for them, not face arbitrary detention and beatings," said Hassiba Hadj Sahraoui, Deputy Director of Amnesty International's Middle East and North Africa Programme.
"These women should be released immediately and unconditionally and an investigation launched into their treatment."
According to the Internationa Campaign for Human Rights in Iran, on Sunday, protesters gathered and chanted outside the Vozara detention centre in support of the detained women, which led to traffic nearby being blocked.
Security forces reportedly attacked the crowd and violently dispersed it. Two people who were in a passing car taking pictures of the protest were arrested and taken inside the detention centre.
The 'Mourning Mothers' meet in silence for an hour each Saturday near the place and time of the killing of protester Neda Agha-Soltan, whose death was shown in footage circulated around the world in July.
Nine of the women are believed to suffer from illnesses, increasing the concern for their well-being.
"We are seriously concerned about the health of these detained activists and hold the Iranian authorities responsible for their well-being," said Hassiba Hadj Sahraoui.
This is not the first time that members of the group have been arrested. Up to 29 were arrested on 5 December, although all were released by 7 December.
The 33 women, members of a group known as the 'Mourning Mothers', were seized during their weekly meeting in Laleh Park, Tehran on Saturday, according to media reports. Several of the women were beaten and 10 were taken to hospital.
The 'Mourning Mothers' are women whose children have been killed, disappeared or detained in post-election violence in Iran since last June, and their supporters. All 33 women are now being held in Vozara Detention Centre, Tehran.
"Women who are grieving for children killed by security personnel should be able to count on support from the state to uncover the truth about what happened and to ensure redress for them, not face arbitrary detention and beatings," said Hassiba Hadj Sahraoui, Deputy Director of Amnesty International's Middle East and North Africa Programme.
"These women should be released immediately and unconditionally and an investigation launched into their treatment."
According to the Internationa Campaign for Human Rights in Iran, on Sunday, protesters gathered and chanted outside the Vozara detention centre in support of the detained women, which led to traffic nearby being blocked.
Security forces reportedly attacked the crowd and violently dispersed it. Two people who were in a passing car taking pictures of the protest were arrested and taken inside the detention centre.
The 'Mourning Mothers' meet in silence for an hour each Saturday near the place and time of the killing of protester Neda Agha-Soltan, whose death was shown in footage circulated around the world in July.
Nine of the women are believed to suffer from illnesses, increasing the concern for their well-being.
"We are seriously concerned about the health of these detained activists and hold the Iranian authorities responsible for their well-being," said Hassiba Hadj Sahraoui.
This is not the first time that members of the group have been arrested. Up to 29 were arrested on 5 December, although all were released by 7 December.
-
- مادرا ن پارک لاله ایران
- فیسبوک مادران پارک لاله ایران
- حامیان مادران پارک لاله/اسلو
- حامیان مادران پارک لاله لس آنجلس - ولی
- حامیان" مادران پارک لاله ایران"/ ایتالیا
- حامیان "مادران پارک لاله ایران"/ دورتموند- آلمان
- حامیان "مادران پارک لاله ایران"/کلن .آلمان
- حامیان "مادران پارک لاله" / لندن
- حامیان "مادران پارک لاله ایران" / لس آنجلس
- حامیان "مادران پارک لاله ایران" وین / اتریش
- حامیان "مادران پارك لاله" نورنبرگ
- حامیان "مادران پارک لاله ایران" / هامبورگ. آلمان
گزارش همبستگی حامیان در نشست ژنو
حکومت جمهوری اسلامی از بزرگترین ناقضان حقوق بشر در وضعیت زندانها و حبس فعالین مدنی و سیاسی
گزارش همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله ایران
در نشست جانبی کنفرانس ژنو در بررسی وضیعت حقوق بشر در ایران
همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله سپاسگزار است که این فرصت هر چند کوتاه به ایشان داده شده تا در این اجلاس به وظیفه خود عمل نموده، ضمن انعکاس صدای دادخواهی مادران پارک لاله ایران، به یکی از موارد مهم نقض حقوق بشر در ایران، حبس زندانیان سیاسی- عقیدتی و وضعیت زندانهای جمهوری اسلامی ، که رسیدگی به آن یکی از خواسته های بنیادین این کارزار میباشد مختصراً بپردازد.
مادران پارک لاله ایران به همراه گروه های حامی خود که پس از کشتار خیابانی خیزش مردمی جنبش سبز در جون 2009 با نام "مادران عزادار ایران" شکل گرفتند، نه تنها خواهان دادخواهی جنایت هایی هستند که توسط حکومت جمهوری اسلامی رخ داده است، بلکه آزادی تمامی زندانیان سیاسی -عقیدتی و لغو مجازات اعدام را نیز خواستارند و هم اکنون نیز چندتن از این مادران آزادی خواه و عدالت طلب، تنها به جرم پیگیری وضعیت فرزندان در بندشان یا همدردی با خانواده های داغدار مانند: پروین مخترع(1) و ژیلا کرم زاده مکوندی(2) به احکام ناعادلانه محکوم شده اند و در زندان به سر می برند.
گرچه کمیته حقوق بشر سازمان ملل در ژنو در پایان اجلاس خود در7 نوامبر 2011 نقایص فاحشی را در کارنامه حقوق بشر حکومت جمهوری اسلامی ایران گزارش می کند، این واقعیت توسط آقای احمد شهید نیز مورد تأکید قرار می گیرد که "انکار نقض حقوق بشر توسط حکومت ایران، نشانه وخامت اوضاع است" چرا که حکومت جمهوری اسلامی مصوبات مجامع بین المللی حقوق بشری را کاغذ پاره می خواند و ریئس قوه قضاییه ایران امضای پیمان نامه جهانی حقوق بشر توسط ایران را اقدامی اشتباه قلمداد می کند .
علیرغم فشار های روز افزون به فعالان حقوق بشر در دست یابی به شواهد ، بنا به گزارش خبرگزاری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران درسالنامه آماری نقض حقوق بشر در ایران - ویژه سال ۲۰۱۱، جمعاً ۱۰۲۰ مورد شکنجه زندانیان، ۲۶۳ مورد عدم رسیدگی یا محرومیت از خدمات پزشکی زندانیان، ۹۳ مورد انتقال غیرقانونی زندانی به سلول انفرادی، ۹۲۷ اعمال محدودیت خارج از قانون بر زندانیان، ۱۸۹ مورد اقدام به اعتصاب غذای زندانیان، ۲۶۰ مورد انتقال اجباری یا تبعید زندانیان، ۲ مورد خودکشی زندانی، ۲۳۵۱۸۰ اعمال فشار و تهدید زندانیان، ۸۳ مورد قتل زندانیان، ۱۳۹ مورد بلاتکلیفی زندانیان، ۵ مورد مرگ زندانی بر اثر بیماری، ۱۶ مورد اجرای حکم شلاق و قصاص عضو، ۶۶ مورد عدم دسترسی به وکیل، ۵۳ مورد پرونده سازی بر علیه زندانیان، ۱۰۵۰ مورد نگهداری زندانی در محیط نامناسب و ۱۶۲ مورد گزارشات متفرقه گردآوری شده است.(3)
در حالی که جمعیت بزرگی از زندانیان سیاسی-عقیدتی زندانهای ایران را بسیاری از دگر اندیشان، وکلا ،دانشجویان، تلاشگران حقوق بشر و فعالان صنفی و مدنی تشکیل میدهند ، روزنامه نگاران در این میان به خصوص از شمار بالایی برخودارند.
کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران در گزارش سال ۲۰۱۱ خود ، جمهوری اسلامی ایران را "بزرگترین زندان روزنامه‌نگاران در جهان " نامیده است. بنا به اظهار این کمیته جمهوری اسلامی همچنان از «حبس انبوه» روزنامه‌نگاران برای خاموش کردن صدای معترضان و جلوگیری از پوشش دادن خبرهای انتقادی استفاده می‌کند . در این گزارش آمده است جمهوری اسلامی تا یکم دسامبر ۲۰۱۱ تعداد ۴۲ روزنامه‌نگار را در شرایطی غیربهداشتی و سلولهای پرازدحام در زندان‌هایی چون رجایی‌شهر و اوین در حبس نگه داشته است و حدود نیمی از آنان بخش هایی از مدت حبس خود را به منظور اعتراف گیری در سلول انفرادی به‌سر بردهاند.(4)
اخیراً نیز در گیری های نیروهای امنیتی با مردم در مناطق عرب نشین اهواز، شوش و حمیدیه چندین قربانی و دهها بازداشتی به دنبال داشته است که هنوز بسیاری از خانواده های بازداشت شدگان خبر روشنی از وضعیت آنان ندارند.
لازم به یادآوری ا ست بنا به خبری که روز گذشته چهارم مارچ منتشر شد ، عبدالفتاح سلطانی نیز به 18 سال زندان در تبعید و 20 سال محدومیت از وکالت محکوم شد. این وکیل سر شناس که در سال 2009 در شهر نورنبرگ جایزه حقوق بشر به او اعطا شده بود، تنها بدلیل" تشکیل کانون مدافعان حقوق بشر" و دفاع از زندانیان عقیدتی با اتهام واهی" اقدام علیه امنیت ملی" چنین حکمی را دریافت می کند.
گرچه بنا به شهادت ها و نوشته های هزاران زندانی، شکنجه در زندانهای ایران تاریخی طولانی و درد بار دارد(5)، در گزارش اخیر سازمان عفو بین الملل نیز که در فوریه 2011 تحت عنوان" افزایش فشار برزندانیان سیاسی-عقیدتی در ایران " انتشار یافته است، به برخی از شکنجه های رایج در زندانهای جمهوری اسلامی چنین اشاره شده است: کتک، شوک برقی، حبس در قفس های تنگ، آویزان کردن از پا ، تجاوز جنسی و یا تهدید به تجاوز زنان و مردان شامل بکار گیری اشیاء (مانند باتوم)، تهدید به مرگ و یا ایجاد تجربه مرگ با اعدامهای ساختگی، بازداشت اعضای خانواده زندانیان سیاسی و یا تهدید به باز داشت و شکنجه آنان،محروم کردن از نور، خواب، آب و غذا....
اعمال شکنجه برای گرفتن اعتراف نامه های ساختگی از زندانیان سیاسی- عقیدتی ، در بسیاری از دیگر نوشته ها و شهادت های زندانیان نیز آمده است از جمله ، خوراندن برگه اعتراف نامه به زندانی تا زمانی که عین خواسته های شکنجه گران را تأ مین کند (6) . همچنین کشیدن ناخن، سوزاندن با آتش سیگار، خوراندن داروهای روان گردان ، باز جویی های طولانی با بدن برهنه و تحقیر، فرو بردن سر در کاسه توالت....تنها نمونه هایی از این چنین اقدامات ضد انسانی است که به وفور و طی سالها در زندانهای حکومت جمهوری اسلامی تجربه شده است.
گرچه نمونه های بیشماری را میتوان از انواع فشار های جسمی و روانی وارد بر زندانیان سیاسی –عقیدتی نام برد اما شاید تنها یک نمونه بسیار ساده و ابتدایی از آن درک ما را از این درد روز مره، ملموس تر کند و آن اینکه به عنوان مثال به دختر 12 ساله نسرین ستوده وکیل زندانی که همراه برادر 4 ساله اش به ملاقات با مادر میروند اجازه دیدار نمیدهند با این بهانه که جحاب اسلامی اش که همان لباس مدرسه اش بوده ، مناسب نبوده است ! (7)
احمدباب فعال سیاسی کرد نیز که مدت 4 ماه و 20 روز در زندان های مریوان وسنندج تحت شکنجه ، و حدود 5 ماه زندانی انفرادی بوده است ، اشاره می کند به شلاق هایی که تا حد مرگ به کف پای او زده شده ، تجربه اعدام ، شکستن دنده هایش، محرومیت های طولانی از خواب و تهدید به تجاوز. وی اطلاع میدهد در پایان دوره انفرادی 33 کیلو وزن از دست داده و هنوز بعد از یک سال آثار شکنجه روی بدنش باقی است(8)
بنا به گزارش هرانا همچنین در هفته های اخیر چندین زندانی سیاسی در زندان ارومیه جهت انجام مصاحبه تلویزیونی و اعترافات دیکته شده تحت فشار و زندانهای انفرادی قرار گرفته اند (9)
اما شکنجه در زندانهای جمهوری اسلامی، تنها بخشی از این جنایات است ، حال آنکه آنچه شبانه روز در بسیاری از زندانهای ایران بر زندانیان عادی و سیاسی از زن و مرد تا پیر و نوجوان، می گذرد خود جریانی است به نهایت تآسف بار و بدور از شأ ن انسانی .
بطور کلی تراکم جمعیت ، عدم رعایت اصل تفکیک مجرمین، نبود امنیت ، عدم دسترسی به خدمات درمانی ،ضایع کردن حق بهره گیری از وکلای مناسب، فقدان شدید ابتدایی ترین امکانات بهداشتی ار جمله دسترسی به توالت و حمام ، عدم وجود و یا قطع غیر قانونی امکانات ارتباطی، و محرومیت از حق ملاقات و تلفن ،فعالیت گسترده باند های مواد مخدر، سهل الوصول بودن این مواد، گسترش روز افزون اعتیاد، تجاوز های جنسی، و نیز خرید و فروش افراد برای سوء استفاده های جنسی که منجر به شیوع وحشتناک بیماریهای ایدز و هپاتیت در میان زندانیان شده است، همگی نه تنها حاکی از عدم رعایت موازین آیین نامه اجرایی سازمان زندانها ست بلکه زیر پا نهادن ابتدایی ترین حقوق انسانی به شمار میرود.
افشاگری های تنی چند از زند انیان سیاسی که بخشی از آنها به بیرون راه یافته است خبر ازعمق فجایعی دارد که درزندان های جمهوری اسلامی به وفور رخ می دهد؛ از جمله نامه های مهدی محمودیان از زندان رجایی شهر ، سید ضیاء نبوی اززندان کارون ، و یا نامه افشاگرانه9 زندانی سیاسی - عقیدتی زن در انتقال خود به زندان قرچک ورامین ما را با بخش کوچکی از وضعیت اسفبار درون این زندان ها آشنا می کند.
علی کانتوری فعال سیاسی- مدنی از دوران اقامت خود در زندان قزل حصار چنین گزارش میدهد که 10 تا 15 زندانی در فضایی به مساحت 6 متر مربع ، حتی این امکان را نداشته اند که هفته ای دوبار به مدت 3 دقیقه حمام کنند و همه زندانیتن از شپش در رنج بودند. همچنین رویا عراقی از تجربه خود در زندان اوین چنین می گوید که 4 نفر در سلولی تنگ حتی جای دراز کشیدن هم نداشته اند و بوی تعفن توالت در میان این اتاق ، بدون هیچ پنجره یا دریچه ای برای تهویه هوا شدیدآ آزاردهنده و تحقیر کننده بوده است. (10)
عدم دسترسی به خدمات درمانی نیز در زندانها تاکنون قربانیان بسیاری گرفته است. از جمله خانم فاطمه الوندی مادر مهدی محمودیان، فعال حقوق بشر وافشا گر شکنجه و تجاوز در زندان کهریزک طی نامه ای به رییس سازمان زندانها شکایت نموده است که علیرغم در خواست پزشک زندان خدمات درمانی لازم از فرزند او دریغ میشود و او که بخشی از ریه خود را در اثرشکنجه و ضرب وشتم شدید ازدست داده است در معرض خطر جدی سلامتی قرار دارد (11). لازم به ذکر است این مادر خود نیز به جرم پیگیری وضعیت فرزندش تحت فشار بوده وبارها مورد باز جویی قرار گرفته است.
بنا به اعتراف رییس سازمان زندانها در مارچ 2011، تنها در طی 18 ماه 55000 نفر به تعدادزندانیان اضافه شده است بی آنکه هیچ فضای جدیدی بنا شده باشد. در اواخر جون 2011 نیز یونس موسوی عضو کمیته قضایی مجلس خود تاءیید کرد که اضافه جمعیت در زندانها آنقدر جدی است که زندانیان روی پله ها می خوابند و بودجه زندانها آنقدر کم است که حتی غذا، پوشاک، و پتوی زندانیان را تامین نمی کند.
عدم رسیدگی به پایه ای ترین خواست های زندانیان سیاسی تا کنون بارها بسیاری از آنان را ناچار نموده به عنوان آخرین و تنها راه در مقابل دستگاههای قضایی و امنیتی متوسل به اعتصاب غذا شوند که البته متأسفانه رسیدگی به خواست های ابتدایی و کاملاً محدودشان هم بسیار به ندرت صورت میگیرد. از جمله محمد صدیق کبودوند فعال حقوق بشر کرد که مدت 4 سال است در زندان به سر میبرد ناچار بود با وجود آنکه خود تا کنون سه سکته ناقص مغزی و قلبی داشته است برای رسیدن به حق انسانی و ابتدایی خود در دیدار با فرزند جوانش که مبتلا به بیماری سرطان می باشد دست به اعتصاب غذا بزند. (19 فوریه 2012)
دکتر مهدی خزعلی ، پزشک و فعال سیاسی نیز که به 14 سال حبس تعزیری در زندان براز جان و 10 سال تبعید در همان شهر و 90 ضربه شلاق محکوم شده است ، امروز 57 امین روز اعتصاب غذای خود را در زندان اوین سپری می کند .
از طرف دیگر همه این بی عدالتی ها در حالی صورت می گیرد که سایه شوم اعدام برسر چندین تن از دگر اندیشان و فعالان سیاسی –مدنی و نیز بسیاری دیگر زندانیان عادی همچنان گسترده است و علیرغم اعتراض های جهانی هرلحظه زندگی آنان را به شدت تهدید می کند از جمله: سعید ملک پور، زانیار و لقمان مرادی، کشیش ندرخانی،عبدالرضا قنبری، محمد رضا پورشجری، وحید اصغری، شهروز وزیری،احمد رضا هاشم پور،مهدی علیزاده، و امیر میرزا حکمتی
همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله ضمن اینکه در کنار امر دادخواهی ، بر لغو احکام اعدام و آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی —عقیدتی به عنوان خواسته های اساسی خود پای می فشارند ، خواستار آنند که تا تحقق این امر، امنیت این زندانیان حفظ شده، تمامی حقوق انسانی ایشان و دیگر زندانیان عادی در ایام حبس ، مطابق موازین زندانها رعایت شود و استانداردهای لازم در امور زندانها به اجرا در آید.
در پایان ، مادران پارک لاله و حامیانشان یاد همه زندانیان سیاسی- عقیدتی زن را که در آستانه روز جهانی زن در راه دستیابی به آرمانهای انسانی و عدالت طلبانه خود ، در اسارت به سر می برند، گرامی میدارند و خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط آنان می باشند.___________________________________________________________________________
1—مادر کوهیار گودرزی فعال حقوق بشرو روزنامه نگار زندانی که بدون برخورداری از وکیل در جریان دا گاه ، به 23 ماه حبس تعزیری محکوم و در زندان کرمان به سرد می برد .
2- ژیلا کرم زاده مکوندی ، شاعر و از حامیان مادران عزادار (مادران پارک لاله)، به جرم همدردی و سرودن شعر برای مادران و جان باختگان به چهار سال حبس، دو سال تعزیزی و دو سال تعلیقی محکوم شده و در تاریخ ٦ دی ماه برای اجرای حکم ، بازداشت و روانه زندان شده است
3- سالنامهء آماری نقض حقوق بشر در ایران – ویژهء سال ۲۰۱۱
4- کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران گزارش سال ۲۰۱۱
5 - شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در جمهوری اسلامی —جنایت بی عقوبت / عدالت برای ایران
6- مهدیه محمدی گرگانی، همسر روزنامه نگار زندانی، احمد زید آبادی در مصاحبه با رادیو فردا – سپتامبر 2009
7- هرانا، خبر گزاری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران 23 فوریه 2011
8- اکتبر 2011 Euronews 8-
9 - خبر گزاری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، 20 فوریه 2011
10- 8 اکتبر 2011Euronew
11- نامه مادر مهدی محمودیان به رییس سازمان زندانها 29 فوریه 2011ه احکام ناعادلانه و سنگین اعتراض می کنیم!
بیانیه مشترک مادران پارک لاله ایران و همبستگی جهانی حامیان شان در اعتراض به احکام ناعادلانه و سنگین برای فعالین!
حاکمان جمهوری اسلامی پس از نمایش انتخاباتی شان که با عدم استقبال وسیع از سوی مردم مواجه شد، ناخشنودی خود از تحریم گسترده انتخابات توسط مردم را با افزایش فشارها و موج جدید دستگیری ها و حکم های سنگین و بلند مدت برای فعالین سیاسی و مدنی آغاز کرده اند.
در چند روز اخیر شاهد حکم سنگینی برای وکیل مدافع حقوق بشر، عبدالفتاح سلطانی بودیم. وی که توسط قاضی پیر عباسی به جرم تشکیل کانون مدافعان حقوق بشر و دفاع از زندانیان سیاسی و اتهام واهی "اقدام علیه امنیت ملی" و دریافت جایزه حقوق بشر در سال 2009 در شهر نورنبرگ که هر ساله توسط شهرداری نورنبرگ به یک فعال حقوق بشر اهدا می شود، محکوم به 18 سال زندان در تبعید در شهر برازجان همراه با 20 سال محرومیت از حرفه وکالت شده است؛ از 19 شهریور سال جاری دستگیر و از آن زمان در بند 209 زندان اوین زندانی است و مانند سایر زندانیان از ابتدایی ترین حقوق یک زندانی محروم است.
وی که همچنین بارها تحت فشار قرار گرفته است تا علیه کانون مدافعان حفوف بشر و شیرین عبادی مصاحبه کند از جمله وکلایی است که همواره با صداقت تمام به حرفه خود یعنی وکالت، پای بند بوده و از موکلین اش دفاع کرده است، کاری که وظیفه شغلی و انسانی ایجاب می کرد. همچنین همسر وی خانم معصومه دهقان نیز بارها مورد آزار و اذیت و بازداشت قرار گرفته است. این فشارها نسبت به بسیاری دیگر از وکلا در ایران همواره اعمال است.
هم چنین حکم نرگس محمدی، نائب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر نیز در دادگاه تجدید نظر به مدت 6 سال تایید شد. وی که در دوران زندان به دلیل تحمل فشارهای شدید غیر انسانی دچار بیماری شده بود که پس از آزادی تا مدتها به مداوا می پرداخت.
هم زمان با این وقایع تجمع اعتراضی جمع زیادی از مادران و همسران و خواهران زندانیان سیاسی عرب در شوش از صبح روز سه شنبه 16 اسفند در مقابل ستاد خبری اداره اطلاعات شوش آغاز شده است. این خانواده ها نسبت به ادامه بازداشت غیر قانونی و عدم تفهیم اتهام و عدم دسترسی به وکیل و شکنجه زندانیان خود در سلولهای انفرادی اعتراض دارند. این خانواده ها که بارها توسط نیرو ی انتظامی با ضرب و شتم مواجه شدهاند، این بار برای در امان ماندن از حمله نیروهای سرکوبگر در حالی که عکس های زندانیان را در دست داشتند، قرآن به سر گذاشته اند.
امروز در شرایطی قرار گرفته ایم که از یک طرف دایره یک زندگی انسانی بر مردم ایران و بخصوص آزادی خواهان تنگ تر می شود و از طرف دیگر جنایت کاران مقام می گیرند و هیچ دادگاه عادله ای برای پاسخ گویی به مردم وجود ندارد.
در شرایطی که عبدالفتاح سلطانی وکیل حقوق بشری به 18 سال حکم زندان آن هم در منطقه برازجان محکوم می شود و هر روز شاهد قضاوت های به شدت غیر انسانی هستیم، قاضی مرتضوی که جنایت های بی شمارش بر هیچ کسی پوشیده نیست، پس از آشکار شدن یکی از جنایاتش در کهریزک، از مقام خود معزول می شود ولی نه تنها در هیچ دادگاهی محاکمه نمی شود، بلکه به ریاست ستاد مبارزه با مواد مخدر نایل می یابد و هم اکنون نیز قرار است به ریاست سازمان تأمین اجتماعی منصوب شود.
ما مادران پارک لاله و حامیان، ضمن حمایت از خواسته های به حق این خانواده ها، خواهان آزادی این دلیر زنان و مردان میهن مان هستیم و ضمن تاکید بر خواسته های دادخواهانه همیشگی خود؛ محاکمه و مجازات عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایتهای صورت گرفته در حکومت جمهوری اسلامی، آزادی فوری و بی قید وشرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو مجازات اعدام؛ نقض آشکار حقوق بشر و حکم های نا عادلانه را به شدت محکوم می کنیم.
از مردم آزاده و شریف ایران و همچنین از همه مجامع حقوق بشری در سراسر دنیا، به ویژه کمیته حقوق بشر سازمان ملل، عفو بین الملل و شخص آقای احمد شهید می خواهیم که با جدیتی بیش از پیش به این احکام ناعادلانه اعتراض کنند.
مادران پارک لاله ایران
همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله
18 اسفند 13900 comments:
ادامه فشار برخانواده ها، دادخواهان را مصمم تر می کند!صفوف دادخواهی را محکم تر کنیم!
دلهامان اگر چه خونین است و سنگینی دردهای مکرر جسم و جانمان را سخت می فشرد. اما با باوری سخت عمیق به درستی راهی که میرویم، در آستانهی سالی نو، دوباره قامت راست کرده و گامی نو به پیش برمی داریم تا خواستههایمان را دستیافتنیتر کنیم.
سال 1390 نیز گذشت و هر روزش را شاهد فشارهای سیاسی و اجتماعی شدیدتری بر خانواده های کشتهشدگان و زندانیان سیاسی- عقیدتی بودیم. از دیگر سو نیز بر توهم مستبدان همواره افزوده شد، چنان که گمان بردهاند با فشار بیشتر می توانند صدای اعتراض و دادخواهی مادران و خانواده ها را خاموش کنند، ولی با این توهم بزرگ، نه تنها صدای دادخواهی را خاموش نکرده اند، بلکه دادخواهان را مصمم تر از قبل به کارزار دادخواهی کشانده اند.حضور مادران و خانواده ها در خاوران و بهشت زهرا در روزهای آخر سال، علیرغم فشارها و تهدیدهای مکرر و ممانعت نیروهای امنیتی و انتظامی، نمونه ای از آن گامهاست. خشونت و سرکوبی است که همواره عوامل حکومت بر مادران و خانواده های آسیب دیده روا داشته اند، از دید ما به شدت محکوم بوده و اعتراض شدیدمان را به این گونه رفتارها بارها و بارها اعلام کرده و میکنیم.
مابا تکیه بر آموزه های تاریخ به نیروی تغییر مردمی معتقدیم و در این درس خوانده ایم و دیده ایم که در هیچ کجای دنیای و در هیچ زمانی، ستم جاودانه نبوده و نخواهد بود. و علی رغم تمایل ستمکاران پایه های لرزان ستمکاریشان بی تردید شکسته و آوارهای آن دفنشان خواهد کرد.
اکنون که جهان و طبیعت دوباره در حال نو شدن است، ما نیز با رویشی نو به صرافت برپایی گامهایی نو هستیم. ما میخواهیم دستهایمان را به دست یکدیگر دهیم و با همیاری تمام دادخواهان، نیروی مان را دوچندان کنیم . ما دادخواهان، امروز به رغم ستمکاریهای حکومت، بسیار و بی شمارگانیم. بی شک یکدیگر را مییابیم و تجاربمان را در عرصهای مشترک به دیگران نیز میرسانیم.
ما مادران پارک لاله ایران، به همراه همبستگی جهانی حامیان در خارج از کشور، پای در این راه نو نهاده ایم که سال تازه را به سال همبستگی و اتحاد دادخواهان و فشردهتر کردن صفوف دادخواهی در حد توانمان بدل کنیم. دادخواهانی که هر کدام به نوعی در جهت افشاگری جنایت های بیشمار رژیم استبدادی حاکم بر ایران میکوشند و تلاشگران عرصه دادخواهیاند.
مادران پارک لاله ایران و همبستگی جهانی حامیان خارج از کشور، مطابق میثاق همیشگی خود خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط همه ی زندانیان سیاسی و عقیدتی بوده و معتقدند که به بند کشیدن انسان هایی که در پی کسب حقوق اجتماعی و فردی خود هستند، خلاف همه گونه اصول انسانی و قانونی است.ما همچنان ایستاده ایم و سه خواسته خود را فریاد میزنیم و برای رسیدن به این خواستهای دادخواهانه از هیچ تلاشی فروگزار نخواهیم بود. آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی، لغو مجارات اعدام از قوانین مجازاتی ایران، مجازات آمران و عاملان جنایات رژیم طی دوران حکومتاش در دادگاههای علنی و مردمی! تا سرانجام کارزار دادخواهی را در افق عدالت بنشانیم.
سال نو را به سال همبستگی بیشتر تبدیل کنیم!مادران پارک لاله ایران
همبستگی جهانی حامیان مادران پارک لاله ایران
27 اسفند
مادران میدان مایو را بشناسیم.مادران میدان مایو تشکیلاتی از زنان آرژانتین است که به منظور رسیدن به هدفی مشترک از فعالان حقوق بشر شده اند.
تشكيلات مادران توسط زناني شكل گرفت كه همديگر را در جريان تلاشهايشان براي يافتن دختران و پسران گمشده شان، شناخته بودند. فرزندان آنها توسط عوامل دولت آرژانتين طي سال هايي (1983-1976) كه "دوران جنگ كثيف" ناميده شد دستگير، و بسياري از آنها شكنجه و كشته شده بودند. 14 موسس تشكيلات در 30 آوريل 1977، تظاهرات را در مقابل كاخ رياست جمهوري ميدان مايو آغاز كردند. آنان در تظاهرات با روسري هاي سپيدي كه اسم فرزندانشان بر آن گلدوزي شده بود و سمبلي از قنداق و كهنه ي فرزندان گمشده شان بود، حاضر مي شدند. اسم تجمعات آن ها از نام ميدان مايو در مركز شهر بوئنوس آيرس گرفته شد، جايي كه مادر بزرگ ها و مادران فرزند از دست داده براي اولين بار گرد آمدند. اين كار در حالي صورت گرفت كه رژيم ديكتاتوري مردم را از تجمع منع كرده بود بنابراين آنها شروع به راه رفتن دور هرمي كه در مركز ميدان قرار داشت كردند. با پيوستن زنان بيشتري به آنها، مراجعه به ايستگاه هاي پليس، زندانها، دفاتر قضايي و كليساها انجام شد ولي جوابي نيافتند. مارتا اوكامپو نماينده مادران ميدان مايو- انشعاب خط موسس مي گويد: "ما هنوز هم حقيقت كامل را و اطلاعي در مورد آنچه بر فرزندانمان گذشته نمي دانيم." اين كه چه كسي دستور داده؟ چه كسي آنها را معدوم كرده؟ سرنوشت نهايي فرزندان ما چه بوده؟ سوالاتي است كه او مي پرسد.ماهیت کار گروهی و اجتماعی این فعالان شدیدا با سیاست ایجاد ارعاب و سکوت دولت کودتایی مغایر بود. با این سیاست، افراد منزوی و تنها می شدند و لذا دولت می توانست کنترل بیشتر اوضاع را در دست بگیرد. وقتی مادران با یکدیگر شروع به صحبت کردند و داستان خود را بیان کردند این جو شکسته شد. این بحث ها سیاست وحشت و خفقان دولت را شکست. هم چنین سبب شد تا مادرانی که داستانشان را گفته بودند محرکی باشند تا زنان دیگر نیز به دنبال فرزندان گم شده شان بگردند و از این طریق جنبش رشد کند. حضور پیگیرانه زنان در مرکز منطقه تجاری بوئنوس آیرس که پایتخت مالی و سیاسی آرژانتین است سبب شد تا این حرکت به داخل فضای غالبا مردانه آنجا نیز منتقل شود بسیاری از این زنان از مناطق روستایی آرژانتین به این منطقه شهری می آمدند. حرکت مادران ارتباطی بین زندگی هایی که طی دوران حکومت دیکتاتوری از هم جدا شده بود، بین خانواده و اجتماع، بین شهر و روستا ایجاد کرد. مادران براي يك دهه هر پنج شنبه عصرتجمع خود را ادامه دادند. هيچ چيز نتوانست اعتراض آنان را متوقف كند، نه حملات فيزيكي و نه تهديدهاي مداوم. در 1977 سه نفر از مادران موسس و دو راهبه ي فرانسوي كه از تلاش های مادران حمايت مي كردند نيز به "مفقود شدگان" پيوستند. در 8 دسامبر مادران اِستِر كارآگا و ماريا يوجينا بيانكو همراه 8 نفر ديگر به علت حضور در تجمعي در كليساي سانتا كروز بوئنوس آيرس توسط نظاميان به زور برده شدند. آزوسِنا ويلافلورِس مادر ديگر روز بعد در خارج از منزلش ربوده شد. دو روز بعد در 10 دسامبر 834 امضا از مادران در يك صفحه كامل از صفحات آگهي روزنامه "مردم" آرژانتين چاپ شد. مضمون آن عدالت خواهي از مراجع رسمي آرژانتين براي گشودن پرونده و تحقيق درمورد فرزندان گمشده شان بود. دو هفته پس از آدم ربايي مرموز در كليساي سانتا كروز، و تنها يك هفته پس از راهپيمايي بعد از ظهر 15 دسامبر مادران ميدان مايو، جسد 5 زن در ساحل رودخانه پِلِيت پيدا شد. در ژانويه 2005 با انجام آزمايش DNA توسط گروه انسان شناسي قانوني آرژانتين بر روي آن اجساد، جسد راهبه ي فرانسوي ليونه دوكوت حامي تشكيلات و مادران پيشگام يعني آزوسنا ويلافلورس، استر كارآگا و ماريا يوجينا بيانكو شناسايي شد. خاكستر اجساد سه مادر، در 8 دسامبر 2005 يعني 28 سال پس از ناپديد شدن آنان، در پاي هرم مي در ميدان مايو دفن شد.در سال 1986، تشكيلات مادران به دو قسمت انشعاب داد. گروهی تحت عنوان تشکیلات بونافی که راه سیاسی تری را برگزیدند و گروه مادران ميدان مايو- خط موسس، اینان انشعابي بودند كه براي احيا بقايا و اسناد قديمي و اجراي عدالت بر روندهاي قانوني تمركز داشتند.مادران ميدان مايو خود را به عنوان وارثين افكار و مسئول پيشبرد كار فرزندانشان مي ديدند. آنان هيچ شكي نداشتند كه فرزندانشان ناپديد شده اند، آنان مي دانستند كه اكثر آن ها شكنجه شده اند و اغلب آنان كشته شده اند. هيچگاه كمكي را كه از طرف دولت براي جبران از دست دادن فرزندانشان مي شد نپذيرفتند. بسياري هنوز بر آنند كه تا وقتي دولت اشتباهش و ارتباطش را با جنگ كثيف و ناپديد شدن هاي برنامه ريزي شده نپذيرد، مرگ ها را قبول نخواهند كرد.کم کم گروه هایی از تمام دنیا، که برای برپایی عدالت اجتماعی فعالیت می کردند از آنان حمایت نمودند. در سال هاي بعد، تشكيلات رشد كرد و بيشتر بر پاسخ گويي دولت در مورد محل فرزندان گمشده شان مصر شد. کارمِن روبِلز دو زوریتا زنی که ابتدا پسر 25 ساله و سپس دختر 21 ساله اش را در سال 1975 ربودند می گوید:"من پیگیرانه به دنبال فرزندان خودم و دیگران می گردم، چون برای من دختر تو دختر من است، او کمی هم به من تعلق دارد، فرزندان من نیز کمی مال تو هستند."پس از آنكه در سال 1983 ارتش اختيارات خود را به دولت غيرنظامي واگذار نمود، مادران ميدان مايو دولت جديد را تحت فشار گذاشتند تا به يافتن پاسخ در مورد چگونگي آدم ربایي هايي كه در سال هاي جنگ كثيف رخ داده كمك كند. مادر مارگارتا دو اورو در مصاحبه اي براي "كتاب مادران ناپديدشدگان" به نويسنده ي آن ژوزفين فيشر مي گويد: "من از آنچه امروز در خود مي بينم حيرت زده ام. قبلا مثل يك بچه خجالتي و نق نقو بودم. هيچ آگاهي سياسي نداشتم. هيچگونه آگاهي نداشتم. تمام توجه من به آن بود كه بچه هايم خوب باشند. از آن مادراني بودم كه همه جا همراه بچه هاي خود مي رفتند. اگر آنان در مدرسه مراسم رقصي ترتيب مي دادند تا پول جمع كنند، من بليت مي فروختم. در جريان هر كاري كه فرزندانم انجام مي دادند، بودم. شما فقط وقتي چيزي از دست مي دهيد بيدار مي شويد. وقتي ما مادران براي اولين بار با هم ملاقات كرديم عادت داشتيم كه گريه كنيم بعد ما شروع به فرياد زدن و درخواست كردن نموديم، و هيچ چيز جز آنكه بايد فرزندانمان را بيابيم مهم نبود. حالا من مي جنگم، فرياد مي زنم، اگر مجبور شوم هل مي دهم، لگد مي زنم اما هنوز از خودم در عجبم كه چگونه به داخل آن ساختمان هاي نظامي با آن همه اسلحه كه به طرف سرم نشانه رفته بود وارد شدم."برخلاف جنبش های فمینیستی مرسوم در کشورهای دیگر که زنان را برای کسب و ایفای نقشی اجتماعی که به طور سنتی توسط مردان اشغال شده تشویق می کنند. مادران و مادر بزرگ های آرژانتینی جنبشی فمینیستی را برای پذیرفتن ارزش های مادری به راه انداختند. در آرژانتین نقش سنتی مادر در خانه ایفا می شود. او مادر است: یک پرورش دهنده، یک پشتیبان، یک مربی خانواده و کودکان. وقتی مادران در میدان مایو جمع شدند نقش خود را در معرض دید عموم گذاشتند. خانم ریتا آردیتی در کتاب خود، جستجوی زندگی، می نویسد: "مادران شکل جدیدی از مشارکت سیاسی را جدا از تشکل های مرسوم حزبی بر پایه ارزش هایی چون عشق و مراقبت نشان دادند. مادر بودن به آنها اجازه داد تا جنبشی را بدون حضور مردان شکل دهند." مردان در سکوت نقش حمایت کننده جنبش را برعهده داشتند. این حمایت خاموش به زنان اجازه داد تا به عرصه اجتماع وارد شوند.
مادران رکن اصلی تحقیقات و اکتشافات اخیر در مورد اتفاقات دوران حکومت کودتاچیان از 1975 تا 1983 که سبب ناپدید شدن بیش از 30000 دختر و پسر شد و به نام جنایات علیه بشریت شناخته می شود، بودند.حال پس از سه دهه، بالاخره امکان برقراری عدالت در دادگاه های جنایی ایجاد شده است. این مرهون تلاش های خانواده قربانیان و فعالان حقوق بشر است، دولت آرژانتین اکنون پس از الغای قوانین عفو در سال 2003 گذشته تاریک اش را در شعب دادگاه حقوق بشری ساختمان دیوان عالی مرور می کند. ارتش پذيرفته كه بيش از 9000 نفر از كساني كه ربوده شده اند هنوز ثبت نشده اند. تعيين تعداد سخت است چون دستگيري ها مخفيانه بوده، پس از سقوط رژيم نظامي، كميسيون دولت غيرنظامي تعداد مفقودين را نزديك 11000 نفر اعلام نمود. این در حالی است که گروه های حقوق بشری با تعدادی که مادران برآورد کرده اند، یعنی حدود 30000 نفر موافق هستند. حدود 500 نفر از این تعداد فرزنداني هستند كه در اردوگاه ها از زنان باردار ناپديد شده به دنيا آمده و به اقوام وابسته به ارتش سپرده شده اند، در حالي كه باقي احتمالا مرده اند. مادران 256 كودك مفقود را كه تحت قيمومت قرار گرفته بودند شناسائي كردند. هفت نفر از آنان مرده بودند. با 31 نفر از اين كودكان تماس برقرار شد و باقي آنان پيدا نشدند. وقتی این حقیقت فاش شد بسیاری از این کودکانی که به خانواده های ارتشی و دولتی سپرده شده بودند شوکه شدند و با ناراحتی اظهار می کردند گذشته شان آن چیزی نبوده که آن ها فکر می کردند.مادران که در حال حاضر همگی بالاتر از 80 سال دارند، سمبل جنگ بر علیه دیکتاتوری شدند، پس از بازگشت به دموکراسی در سال 1983، نیز بر علیه اعمال قانون گریزانه کسانی که حقوق بشر را نادیده می گرفتند، و در عوض از طریق بخشش های ریاست جمهوری و دو قانون عفو حمایت می شدند، مبارزه کردند. این بخشش ها و قوانین عفو در بدو وزارت کرچنر کنار گذاشته شد.امروز مادران موفق شده اند تا ديوارهاي مصونيت را به عنوان يك سمبل جهاني حركات بدون خشونت بشكنند. آنان با راهپیمایی های مستمر خود دور میدان مایو توانستند این حرکت دفاع از حقوق بشر را به نسل بعد منتقل کنند و به جهان نشان دهند که هنوز آنچه را که طی دوران جنگ کثیف در آرژانتین بر سر عزیزانشان آمده فراموش نکرده اند.این سبب شده تا آنان در طول سه دهه مبارزهء پیگیر خود به کسب جوایزی نائل شوند:- در سال 1992 تمام اعضا تشکیلات مادران جایزه ساخاروف برای آزادی عقاید
- در 1997 ماریا آدلا گارد دو آنتوکولِتز جایزه فعال بین المللی گلایتزمَن
- در 1999 جایزه ملل متحد برای تعلیم صلح
- در 10 دسامبر 2003 نماینده مادر بزرگ ها، اِستِلا بارِنز دو کارلوتو جایزه ملل متحد در زمینه حقوق بشر را دریافت کرد.
تشكيلات مادران هم چنین تصميم گرفت تا ياد و آرمان فرزندان ناپديد شده را با ايجاد دانشگاه مستقل، كتابفروشي، كتابخانه و مركز فرهنگي زنده نگه دارد. از طريق اين پروژه ها تحصيلات رايگان، خدمات بهداشتي و تسهيلات ديگر كه انگيزه ي ايده هاي انقلابي بسياري از فرزندانشان بوده، به عموم و دانشجويان ارائه مي شود.در 26 اكتبر 2006، اعضا تشكيلات مادران ميدان مايو (بونافی) آخرين راهپيمايي ساليانه مقاومت را در گرد ميدان انجام دادند تا بگويند ديگر به چنين راهپيمايي هايي نياز نيست چون دشمن ديگر در خانه ي دولت نيست. راهپيمايي هاي پنج شنبه آنها اما ادامه خواهد يافت تا مشوق فعاليت در زمينه علل اجتماعي ديگر باشد. انشعاب خط موسس اعلام كرد كه هم راهپيمايي هاي هفتگي و هم سالانه را ادامه خواهد داد.
